Mocht er zoiets bestaan als een museum jaarkaart award voor druk zijnde museumdirecteuren dan had ik afgelopen maanden met verve gewonnen denk ik. Tevens denk ik dat ik laatste zou zijn geworden op sociaal huiselijk vlak, verzaken in ouderschap en huwelijkse plichten. Maar zoals een weegschaal raken dingen vaak uit balans als je doorslaat in bepaalde activiteiten. Komende tijd hopelijk meer een evenwichtiger leven…..

Maar bijzonder was het wel. En waar gaat het eindigen… Laten we bij het eind van vorige verhaal beginnen.

Gerrit Zalm

Gerrit Zalm. Opent directeur zijn van een museum deuren die voor andere dicht blijven? Ergens half Juli word ik door mijn vrouw en tevens chauffeuse naar het hoofdkantoor van de ABN AMRO gereden in Amsterdam. Om een beetje te oefenen ben ik op de achterbank gekropen en een Financieel Dagblad doorgelezen.

Via het kenteken registratie systeem worden we verwelkomd en mag ons autootje uit 1991 de vip parkeer garage betreden. We zoeken de allerdikste auto uit en zetten hem ernaast. Via de VIP lift worden we als VIPs ontvangen en mogen we plaats nemen in de VIP ruimte. Ik zal vanaf nu het woord VIP weglaten maar overal had in principe VIP voor kunnen staan.

Wij krijgen een PA (personal assistent) toegewezen die ons verder begeleid. Via een lift worden wij naar het hoogste punt gebracht van de A toren. In de 5 minuten dat we moeten wachten worden we door diverse mensen begroet en tevens raar aangekeken. Spijkerbroek mensen op deze verdieping? Wat een cultuurshock.

Zenuwachtig ben ik wel een beetje want Dhr. Gerrit Zalm heeft toegezegd om een promo video in te spreken voor het Dutch Pinball Museum. Bij binnenkomst in het niet overdreven kantoor van de allergrootste bankdirecteur van Nederland is de sfeer meteen top, over en weer vragen en antwoorden maar we hebben maar 15 minuten de tijd, volgens mijn calculatie staat dat toch gelijk aan een aantal miljoen euro wat normaal verdiend had kunnen worden.

Een one-taker staat op film waarin Gerrit een mooi woordje over heeft voor het museum. Als afsluiter vraag ik of ik in de stoel van de CEO van ABN-Amro mag zitten met voormalig Minister van Financiën ernaast, tuurlijk. Had ik al verteld dat directeur zijn van een museum deuren opent? Op 26 november van afgelopen jaar opent Gerrit Zalm officieel het museum, iets waar we nog steeds super trots op zijn.

Danni Lowinski (Marlijn Weerdenburg)

Een hele dag vertoeven op de set van de SBS6 serie Danni Lowinski, dat is geen straf. Vandaag staan er een aantal strafzaken in het draaiboek en later op de dag een scene met een flipperkast. Aangezien er geen lawaai gemaakt mag worden is het vroeg leveren en laat afbreken. En dan de gehele godganse dag aanwezig zijn.

Man o man, wat een overbodige catering. Op televisie lijkt je altijd 5 kilo zwaarder, maar ik begrijp nu dat dat komt door wat er achter de schermen te snaaien valt. Bijzonder om te zien is dat elke take wel 10 keer word overgedaan. En er staan zo’n 6 scenes gepland vandaag. Een simpel rekensommetje wilt dus zeggen dat een geheel seizoen heel veel werk is.

In de ochtend gelijk Marlijn maar even gedagvaard voor een selfie. De verdediging is zwakjes en zo verliest Danni al vroeg haar eerste pleidooi.  Aan het eind van de dag de scene met de flipperkast, Danni komt op kantoor bij de officier van justitie, die heeft een Robotron 3000 (een corvette flipperkast) op zijn kantoor staan.

Tijdens het lezen van een rapport speelt Danni ondertussen even de sterren van de hemel. Dat ben ik die speelt, 5 sec of fame. Maar liefst 5 vrije spellen haalt ze in een hele korte tijd en voldaan laat ze een gefrustreerde wannabe flipperaar hopeloos achter. Bij het afbreken mag ik dan nog even met haar op de foto achter de flipperkast, dat is mijn uitspraak en daar moet u het mee doen. Al Rijdend naar huis een trots gevoel dat ik vandaag de rechter-hand mocht spelen van Danni.

Nebahat Albayrak

Tijdens de verbouwing van het museum en het gemis van een goede kop koffie ben ik regelmatig te vinden bij de buren van het museum, de Fenix Food Factory. Om mij heen kijkend zie ik een vrouw lopen, ik ben er van overtuigd dat ik haar ken, en blijkbaar kent zij mij ook want zij kijkt terug op een manier van herkenbaarheid.

Ik wenk haar en zij komt mijn kant uit. “Jij komt toch uit Dordrecht?” vraag ik haar. Nee hoor. “Maar jij bent toch mijn tandarts assistente?” Nee hoor. Maar waar kennen we elkaar dan van? Vraag ik haar. Ik ben voormalig staatssecretaris van justitie, Albayrak. Oeps, I did it again.

Op de foto is de kleur van mijn wangen niet van het zweten of harde werken maar van een beetje schaamte, maar weer net niet genoeg om haar te vragen om toch op de foto te gaan. Wat brengt jou hier vraagt ze? Museum etc. Een paar weken later komt Nebahat nog even kijken in het museum dat dan inmiddels haar deuren heeft geopend, benieuwd hoe het gaat en ze is zelf een beetje trots op wat we bereikt hebben. Een mooie toevoeging voor de stad Rotterdam en de wijk Katendrecht. En nu maar bij mijn halfjaarlijkse tandarts controle niet de fout maken om de assistente en Albayrak te verwisselen. Als ik ze allebei naast elkaar zet kan ik vast niet de juiste kiezen.

Joke Bruijs & Loes Luca

Tijdens de “ Nacht van de Kaap” opent het museum voor het eerst nachtelijk haar deuren. Als Museum directeur mag ik tijdens het event ook in de vip ruimte komen waar alle optredende artiesten zich verkleden en voorbereiden. “Hallo, mijn naam is Gerard en ik ben de Directeur van het Dutch Pinball Museum en zou ik op de foto met u mogen in het Museum?” lijkt een hele rare openingszin maar werkt wel. Net zoals plassen over een brandnetel irritatie, raar maar werkt.

Zowel Loes als Joke geven hier allebei gehoor aan. Loes is wel kritisch, elke foto die genomen wordt wil ze zien. En indien niet goed wordt hij eigenhandig gewist, laat nu net de vrouw aan wie ik heb gevraagd om de foto’s te maken volgens Loes geen talent hebben om foto’s te maken (naam van vrouw van bekend NFV-er bekend bij redactie). Elke foto word gewist en ik moet op zoek naar een andere fotograaf die er wel wat van bakt. Joke is minder moeilijk, maar zij heeft ook een groot deel van haar leven met een hele moeilijke man, Jaap Kooiman doorgebracht in de serie “ Toen was geluk heel gewoon”. Je weet wat dit betekent Nel?

Zonder tegenspraak poseren wij voor een flipperkast. Joke trekt nog even aan een plunger wat dan weer een hele bijzondere foto oplevert. Ik doe het ook voor jullie he (-; Als dit geen promotie word… Helaas was Lee Towers alweer snel gevlogen, aan de andere kant misschien maar goed ook. Al dat ellenbogen werk tussen de museum stukken. I can see clearly now that dat een slechte grap was.

Anita Meijer

Van Lee Towers naar Anita Meijer is maar een klein stapje in de wereld van Chiel Montagne maar voor mij toch wel een hele bijzondere. Anita Meijer, als je 40 plusser ben en hetero man zoals ik, met een foute smaak voor muziek dan is Anita toch wel Big Bang Bar onder de Nederlandse zangeressen. Zeldzaam, goed spel door velen bewonderd.

Ik zit met een partij om de tafel om te onderhandelen of het museum als feestlocatie kan dienen voor een bedrijf dat haar zoveel jarig bestaan wilt vieren. 150 man, nostalgische kermis, foodtrucks, vuurwerk tegen 00.00 uur en heel veel meer. En Anita Meijer die een half uurtje komt zingen. De onderhandelingen lopen stroefjes, water bij de wijn enzovoorts. Als laatste onderhandelingsruimte gooi ik alles op alles. Ok, feest voor 150 man met alles erop en eraan tegen jullie voorwaarden maar dan wil ik wel met Anita op de foto. Ik zal ze het vuur aan de schenen leggen.

Aan de foto kan je opmaken dat al mijn eisen ingewilligd zijn. Het feest is top. Met mijn vrouw maak ik een afspraak dat we Anita een vol jaar voorruit boeken op vrijdagavond en er gewoon een bedrijf en feest omheen bouwen.

Dolf Jansen

Cabaretier en marathonloper, Een grapje maken en tot het gaatje gaan om het maximale uit jezelf te halen. Twee dingen die ik niet beheers. Ik heb nog nooit met een grap een zaal plat gekregen en als je mij ziet rennen… wellicht is dat wel grappig genoeg.

Maar Dolf is een sportief persoon, zo sportief om zelfs medewerking te verlenen aan een promo video voor het museum. Als ik een time en place mag uitzoeken in zijn agenda valt uiteraard de keuze op de weg van de minste weerstand, Dolf treed op in Theater Walhalla te Katendrecht.

Zo snel als Dolf kan praten zo snel staat het filmpje erop, heel knap als je het mij vraagt, alle info die ik in de 4 minuten ervoor heb opgelepeld die verwerkt hij in zijn speech en zelfs nog een aantal grappen erin. Nu nog op de foto en dan weer museumwaarts. Als deze ontmoeting een seksuele was geweest dan had hij in de categorie “vluggertje” gevallen.

Showmasters

Wie zat er niet aan de buis gekluisterd eind jaren 80 en begin jaren 90 om te kijken naar het programma Showmasters, Sandra Reemer die met bandleider Jan Rietman elke week miljoenen kijkers wist te trekken. Onderdeel van het programma (waar latere winnaars zoals Jochem van Gelder en Rolf X Wouters aan meededen) was “Superflip”.

Vanuit Studio Aalsmeer werd live gebeld met een kijker thuis die dan het flipperspel mocht meespelen. Door Flip Flip te roepen kon je met je stem de flippers van een flipperkast bedienen, aan de versbakken presentator de eer om dit aan elkaar te praten en tot een goed einde te brengen.

Enfin, 25 jaar na dato is het tijd voor een Reünie, helaas kon Frank Masmeijer niet aanwezig zijn maar Jan Rietman, Lils Mackintosh (latere Edison winnares) en Sandra Reemer wel. En of ik dan een Tommy Flipperkast kan leveren voor de opnames.

Stil ben ik in een hoekje gaan zitten tot het einde, dat duurde lang man. Maar toen het filmen erop stond een fotomoment, het staat erop. Kroepoekje, Edison winnares en de man die in de jaren 80 als eerste Nederlandse Acts de Kuip wist te vullen met zijn Lost Vast Band. Jan spreekt zelfs nog even een promo in, Held.

Bally en Williams

Twee ijzersterke namen uit de geschiedenis van de flipperkast. Maar in feite was het één bedrijf die in de jaren 90 de ene na de andere topkast de wereld in lanceerde. Zo waren de beroemde The Addams Family en Twilight Zone van Bally maar de Medieval Madness weer van Williams.

In 1995 kwam Congo uit. Van de gelijknamig “niet humoristisch bedoelde” actiefilm. Maar als je de film bekijkt en ritssluitingen ziet in de apen- en gorillakostuums dan leidt dat behoorlijk af.

Desalniettemin, ondanks de 1 ster voor de film is de flipperkast wel een topper. In 1995 werd besloten om de Congo Flipperkast uit te brengen onder de hoede van Bally.

Er werd een kopkast decal set geprint. Dit zijn de stickers die aan de zijkant van de kopkast zitten. Na overleg binnen de organisatie, de reden is voor ons onbekend, werd uiteindelijk besloten om de Congo kast toch als een Williams uit te brengen.

De enige Bally Congo decal set ter wereld is te bezichtigingen in het Dutch Pinball Museum (powered by private collector SV).

Glenn Meideros, wie kent hem nog?

Zijn grootste hit uit begin jaren ’90: Nothing’s gonna change my love for you (once in a lifetime).

Uit diezelfde periode was er ook een flipperfabrikant genaamd Alvin G. Nazaat van de familie Gottlieb wat weer een van de grootste namen uit de pinball industrie was.

Alvin G. Heeft een aantal flipperkasten gemaakt waaronder Punchy the Clown (ook te bespelen in het museum). Helaas heeft het bedrijf niet lang bestaan. Maar ze hebben wel een aantal heel bijzondere kasten gemaakt.

Waaronder de Soccerbal. Een flipperkast waar je samen op kan spelen. En als je geen vrienden heb of alleen speelt dan neemt de computer het over en speel je tegen de kast een potje soccer-ball.

500 stuks zijn er gemaakt dus super zeldzaam. Dat zoiets op je pad komt happens “once in a lifetime”. Wij zijn er dan ook zeer trots op dat wij dit exemplaar hebben kunnen bemachtigen.

De Mona Lisa van het Dutch Pinball Museum, onze glimlach is minstens net zo magisch met deze heilige graal.

Ter promotie van het museum helpt het om BN-ers enthousiast te krijgen. En de buitenlandse celebrities worden ook niet overgeslagen!

In de onderstaande video meer over museumdirecteur Gerard en zijn pogingen om alle BN-ers enthousiast te krijgen over zijn museum…

In 48 seconden legt Dolf Jansen uit waarom je een keer naar het museum zou moeten…

Heb je ooit dat gevoel gehad dat je niet zeker was of je klaar wakker ben of in dromenland?

Mijn chronische optimisme voor het flipperen brengt mij op hele bijzondere plekken en ik kom in aanraking met mensen die je normaal alleen bij Humberto Tan aan tafel ziet of in de boekjes van Evert Santegoeds.

Op uitnodiging van Wibi Soerjadi ga ik met flippervrienden Dennis, Jacques en Rob op een kille dinsdagavond een avondje het Delamar Theater in Amsterdam onveilig maken. Wibi laat deze avond een andere kant van zichzelf zien en speelt nummer van oa. Queen en Michael Jackson.

In de pauze lopen we Emile Ratelband tegen het lijf met zijn (inmiddels overleden) vriendin Gitta. We hebben een leuk praatje over flipperkasten en Gitta heeft een Pacman kast in haar bezit. Die is helaas kapot maar wellicht kunnen jullie eens langs komen om te repareren vraagt ze…(RIP Gitta).

Emile heeft wel oren naar een flipperkast in huis en visitekaartjes worden uitgewisseld. Hé, kom je uit Dordrecht? Vraagt Emile. Daar heb ik een Automatiek (zo’n friettent waar je onder andere frikandellen uit de muur kan trekken). Ja dat weet ik Emile, ik heb zoveel frikandellen uit de muur getrokken daar dat waarschijnlijk 5% van het pand door mij gefinancierd is.

Het foto moment is hilarisch. De Tjakka Goeroe gaat helemaal los en ik krijg het gevoel dat ik op hete kolen sta maar gelukkig eist Emile alle aandacht op met zijn geschreeuw en wij hebben een mooie foto te pakken.

Na afloop van het concert wederom een Meet en Greet met Wibi. Een paar weken daarvoor was ik nog in het concertgebouw maar daar was de M&G van korte duur omdat er hele hordes achter ons stonden. Nu besluiten we om als laatste in de rij te gaan staan. Wibi herkent “flippermeneer” gelijk als we als laatste opdoemen uit de line-up. We overhandigen de virtuoos een aantal recente spinners en een Topper van zijn flipperkast de Jurassic Park die bij hem ontbreekt.

De dag erna ben ik door een vriend uitgenodigd om het ABN-AMRO tennis toernooi te bezoeken. Een twitter actie heeft hem 2 vip kaarten opgeleverd en ik ben de gelukkige die mee mag.

Lekker sfeertje in de vip area. Wijntjes om 10:00 is blijkbaar vrij normaal bij “the upper class” maar ik hou het bij een Jus de Orange. Wat dan weer luxer klinkt dan sinaasappelsap. Goed getimed trek ik toernooi directeur Richard Krajicek aan zijn revers om een foto verzoek. “Maar mag ik dan met je op de foto onder dat hele grote woord GAME wat daar op de muur staat?”.

Tuurlijk maar waarom? Nou de term Game komt uit de wereld van de flipperkast en daar ben ik actief in. Geinig zegt hij, ik heb jaren geleden ook een flipperkast gehad maar die heb ik aan Wibi Soerjadi gegeven. Een jurassic park zeg ik.

Wat een toeval….

Tijdens TonTonXL (arcade event in Amsterdam, westergasfabriek) komen de BN-ers voorbijgeschoven zoals de mist multiball uit de Dracula flipperkast.

Van rechts naar links in een strakke lijn komen onder andere de mannen van “De Jeugd van Tegenwoordig” voorbij (Willie Wartaal, Vieze Vur en Faberyayo) en BNN ster Valerio Zeno. In ruil voor een selfie mogen ze allemaal even van wat bijzondere kasten genieten. Volgens mijn dochter liepen er nog heel veel bekende soapies rond maar daar heb ik geen tijd, zin en moed voor om mij daarin te verdiepen.

Een Goochelaar verklapt nooit zijn trucs maar op de een of andere manier beland ik op het verjaardagsfeestje van Wibi Soerjadi vergezeld door mijn vrouw en 2 flipperkasten. In de vip area met een gouden “gratis drinken” armband genieten mijn vrouw en ik van het spaarzame samenzijn.

Zo vaak drink ik niet maar deze avond is Bob een naam die mij niet past. De avond vordert en de ene hippe DJ word afgewisseld door de andere. Ergens diep na 00:00 geeft Wibi zijn act de préséance in de vorm van een mini concert. Het dak gaat eraf en de Champagne vloeit rijkelijk. Maar het is gewoon donderdagavond en morgen gaat de wekker gewoon weer gelijk met die van Edwin Evers.

Aangezien ik nog wel een kado heb lopen wij richting podium. In zijn ooghoeken spot hij ons en het gebaar wat hij daar bij maakt is veelzeggend. Alsof hij een mime speler is en een onzichtbare flipperkast bespeeld. Zo erg is het dus al… Wibi neemt ruim de tijd om zijn kado in ontvangst te nemen en een rondje langs de twee flipperkasten te doen. De monster Bash is geinig maar vooral de Shrek heeft de volle aandacht van hem.

Lichtelijk aangeschoten trek ik de stoute schoenen aan en vraag aan Wibi of hij niet op de kopkast van de Shrek wil gaan zitten. Blijkbaar is hij ook onder invloed want er word direct gehoor aangegeven. De huisfotograaf en de man van het licht zijn er als de kippen bij om een paar geweldige foto’s te schieten. Telefoonnummers worden uitgewisseld en wij taaien af na deze geweldige avond. In de ochtend al een sms van wibi, kan je mij de foto’s van gister even sturen. Tuurlijk, no problemo.

Een aantal weken later mag ik op uitnodiging van Wibi langskomen op de Wulpenhorst te Zeist. Het word vandaag een mix van MTV cribs, interview, flipperkast swap en een hele gezellige middag.

Wibi zijn Jurassic Park is goed stuk, en aangezien wij niet de beroerdste zijn komen we die vandaag ophalen voor een grote beurt. In mijn bus zit een groen monster genaamd Shrek die een paar weekjes komt logeren tussen alle andere sprookjesfiguren. Onder de noemer voor de gezelligheid neem ik Rob mee die dag, niet wetende dat hij aan de bak moet met het nodige sjouwwerk.

Want de Wulpenhorst heeft nu eenmaal wel wat trappen. Bij aankomst verwelkomt Wibi ons zoals Blake Carrington uit de jaren 80 serie “Dynastie”. De dubbele deuren van de “Wulp” zwaaien open en Wibi loopt statig de trap met rode loper af. Het 5 hectare grote perceel is vandaag het toneel van ons drieën. Na een zachte handdruk (ik leer snel, tijdens concerten geen handen schudden. Geen concerten; mag, maar voorzichtig).

We lopen naar binnen en lichtvoetige pianist geeft ons een rondleiding, met een flesje fris lopen we langs allerlei kamers “die we allemaal goed kennen van TV” waar veel Disney Figuren en andere sprookjesachtige of tot de verbeelding sprekende figuren hun onderkomen hebben gevonden.

De concert hall is imposant, de schermkamer waar Wibi zijn degens kruist met olympisch kampioenen wellicht nog imposanter. De formule 1 simulator kamer is geweldig. De bioscoop ruimte is, Pooh euh, huge. Bij elk item hoort een verhaal en zo horen we er heel veel die middag. Race simulators, poolbiljart, arcades.

Alles wat een beetje mancave hoort te hebben is aanwezig. Maar dit is geen gewone mancave, dit is de Batcave waar de excentrieke miljonair Wibi in zijn Manor het onrecht aanvecht tegen cultuurbarbaren die denken dat Beethoven een film is over een Sint-Bernard hond.

Tijd om te gaan sjouwen. Een klassieke denkfout van mij is dat een flipperkast een paar brede trappen optillen een koud kunstje is. Ik trek dat aardig maar Rob lacht als een boer met kiespijn. En Wibi vragen om te helpen komt niet in ons op. Shrek naar boven en de Jurassic Park naar beneden.

Net zoals souvenirs moet we er niet aan denken om dit nog een keer met z’n tweeën te doen, volgende keer nemen we hulptroopers mee. Maar als het allemaal staat is het tijd om te flipperen. Wibi zijn flipper techniek is als Mickey Mouse zijn 1e toverles in The Apprentice. Het water staat  hem tot aan de lippen en bakt er niet veel van.

De wizards Rob en Geer geven hem een spoedcursus en na 15 minuten is zijn floating hand techniek al significant beter. Stapje naar achter, overzicht behouden, scherm kijken. Met zulke snelle vingers en de juiste begeleiding kan dit wel eens een hele grote gaan worden. Voor het mooie plaatje spelen Wibi en ik nog een potje Quatre-Main achter de kast en na zijn solo pot gooi hij zijn handen in de lucht die zo kenmerkend zijn voor zijn slotakkoord.

We zijn nu al 2 uur te gast en het word tijd om te gaan, maar op de een of andere manier doen we er nog ruim een uur over om huiswaarts te gaan. Even bij de stallen gekeken waar Bulls-Eye “zijn favoriete paard” word losgelaten om over het grasland te ravotten. Het Gras maait hij zelf niet meer, wel altijd gedaan maar dat koste hem zeven uur om alles te maaien. Dat word nu uitbesteed aan iemand die dat in een uur kan.

Ook word nog even het onderhoud van de Wulpenhorst besproken, als eigenaar van een schildersbedrijf immers de nodige interesse hierin. Maar na een hele mooie middag rijden we oprijlaan weer af om met een mooi verhaal, een paar leuke foto’s en een geweldige ervaring thuis onze verhalen te delen. Want sprookjes moeten nu eenmaal worden doorverteld.

Avonds nog een sms van Wibi dat hij her heel gezellig heeft gevonden.

Wederzijds Wibi en Thnx.

Radio 538, 15 jaar Evers staat op

Op uitnodiging van Rick Romijn (sidekick Edwin Evers) beland ik met een Tommy en een Wizard of Oz flipperkast op hét radio event van het jaar. Hoe ga ik dit eens verwoorden. Stel je voor, je komt in een gameroom terecht met de beste 100 flipperkasten ooit gemaakt en op elke flipperkast zet je ook nog eens de highscore. Zo voelde het voor mij die dag ook een beetje. Gert-jan Dröge in glamourland “Gaat het weer een beetje meneer Dröge” maar dan vertaald naar Geer met Droge humor in fantasia land. Ik heb nog nooit en zal waarschijnlijk ook nooit meer zoveel BN-ers bij elkaar zien.

Stipt 06:00 stap ik de 538 studio binnen. Knal in record tijd de 2 kasten in elkaar en sta om 6:30 al voor de studio waar Edwin de deur voor mij open doet, wil je erin? Als jij dat goed vind Edwin. Ik heb carte blanche gekregen.

Ze hadden er zelfs niet de juiste armband voor die en je overal toeliet en je de hele dag toegang verschafte. Tegen 07:00 uur al aan de koffie met Nielson (oa sexy als ik dans) als plaatsgenoten immers veel te bespreken.  Oké Nielson, dus jij belt mij als je een optreden heb in Dordrecht, zet ik een flipperkast neer waar jullie op kunnen spelen en dan neem ik mijn dochter mee!! Afgesproken.

Bij het 2e bakkie koffie (tip, de koffie corner is een place to be. Waar dan ook) sta ik met Jeroen Nieuwehuize, Eric van Tijn en Beau van Erven Dorens te kletsen. Waarschijnlijk helpt het ook dat ik op plekken mag komen waar het gewone volk verboden is en zei mij niet zien als opdringerig maar gewoon iemand die dagelijks in dit soort ambiance verkeert.

Mannen, tijd voor een Selfie, maar dan wel bij de flipperkast. Met z’n vieren lopen we richting de Tommy, Eric informeert nog of hij een factuur mag sturen voor dit moment.

Bij het 3e bakkie sta ik te kletsen met de Mannen van Kensington (wat is die Band groot momenteel) 2 van de leden zijn zeer enthousiast over het flipperen en willen zelfs in de toekomst een kast thuis. Van Tommy naar de Wizard of Oz en veel vragen worden beantwoord alsof het voor mij de normaalste zaak van de wereld is dat ik met dit deze kanjers staat te babbelen.

Verder leuke momenten met Wilfred Genee (dat doe je goed man, werpt hij mij toe), Peter Heerschop die mij eraan herinnerd dat ik ook nog een soort van column moet schrijven voor het nr1 flipperblad van Nederland en een mooi moment met de Amerikaanse zanger Matt Simons die met een aantal hits de hitlijsten bestormt momenteel. Maar het word ook weer eens tijd om op huis aan te gaan, ik weet immers ook niet meer waar ik kijken moet. Overal bekende gezichten, Bløf, Racoon, Jack van Gelder, Humberto Tan, Guus Meeuwis, maar er moet ook wat te wensen overblijven.

’s Avonds de Wizard of Oz weer opgehaald. Even gekletst met Rick Romijn, de Tommy even geïnspecteerd aangezien die blijft logeren bij 538 en weer huiswaarts gegaan met een onbeschrijfelijk gevoel in mijn lichaam.

Het is maar goed dat ik foto’s als bewijs heb anders had geen hond mij geloofd….

Een “bovennatuurlijk verschijnsel” was het zeker wat mijn maat Dennis en mij laatst is overkomen.

Maar laten we bij het begin beginnen….Ons “wonderkind” The Matrix (ons eigen ontworpen flipperkast) brengt ons op de meest bijzondere plekken.

Weken, zo niet maanden van te voren bij mijn contact bij de Heineken Music Hall (HMH) een gepolst of het mogelijk zou zijn om de Matrix flipperkast op afgelopen 10 April backstage neer te zetten tijdens het optreden van The Prodigy.

Immers zit de muziek van deze band stevig verankert in de kast en mij lijkt het mooi om in deze ambiance wat tekst en uitleg te mogen geven aan onder andere Liam, Keith en Maxim. Probleem van mij is dat ik eigenlijk nooit beren op de weg zie. Zelfs in Rhenen… Maar dit is wellicht te hoog gegrepen.

Het idee word enthousiast ontvangen bij de HMH, al is het alleen maar omdat ze er dan zelf intern ook op kunnen spelen. Wat van flipperen, daar houd de crew van de Bijlmer Bier Bak wel van. Het verzoek word neergelegd bij Mojo, hier ook een positieve feedback.

Maar wel moet er een overtuigend e-mailtje komen om het management te overtuigen. En ook nog in het Engels. Nu kan ik lullen als Mr BridgeMan in het Engels. Het schrijven is van het niveau “Louis van Gaal” maar daar zijn weer vrienden voor om je daarbij te helpen. Er staat een puik stukje tekst klaar wat overzees gestuurd kan worden. Maar na goedkeuring van Mojo word nog wel gevraagd of ik de openingszin wil aanpassen.

“I’m a Huge fan of the…”. Dit zou hun kunnen afschrikken omdat fanatieke fans er alles voor doen om in contact te komen met idolen. Alsof wij 3000+ uur gaan steken in een project om als einddoel The Prodigy te ontmoeten. Wel een goed idee overigens. Maar na ettelijke e-mails dan eindelijk een bevredigend antwoord. Ja we mogen de kast neerzetten en we krijgen 2 gratis kaartjes met backstage toegang. Maar een Meet & Greet word pas op de dag zelf besloten of dat doorgang kan hebben.

9 April rij ik met een flipperkast achterin mijn bus zoals zo vaak afgelopen maanden richting Amsterdam. Ik zet de kast neer in de VIP kantine voor een banner van de Prodigy. Dat is alleen al een mooi plaatje. De crew van de HMH komt stuk voor stuk een praatje maken en een potje spelen.

Het nieuws ging dan ook als een lopend vuurtje over de aanwezigheid van de Matrix. Wie zou dit “vuurtje” aangestoken hebben?

Vrijdag 10 April. De HMH word om 12.00 overgenomen door de Crew van de band. De vip verdieping wordt dan opgeëist en er mogen dan geen rare snuiters meer vertoeven in dit gebied.

Dennis en ik zijn dus ruim voor 12:00 aanwezig om lopende zaken door te nemen, badges, polsbandjes en andere benodigdheden te ontvangen. Vanaf 12:00 moeten we paraat zijn om indien zij willen wij een oproep krijgen. Dat word dus wachten.

Maar op de allereerste rokjes dag van het jaar is dit geen straf rondom de Grolsch Geluids Grot. Lunchje hier. Winkeltje daar. Biertje zus en Starbucksje zo.

Maar wachten is wachten en de tijd kruipt voorruit. Een aantal maal ons gezicht laten zien bij de portier maar nog geen teken van leven over de aanwezigheid van de band.

Dan maar filmpje om de tijd te doden. Zak M&M en genieten van een film met goed gezelschap. Wat kan het leven soms met simpele dingen zo mooi zijn. Tijdens de film een telefoontje; met 3 man in de zaal durfde ik die wel aan te laten.

De MOJO man. De band komt pas rond 19.30. Dus doe rustig aan. Na wat meer tijdverdrijf lopen we om 19.00 via de vip ingang naar binnen. Alle opgeplakte stickers en polsbandje doen vele deuren voor ons openen. Via de tribune lopen wij de zaal binnen en observeren wij het binnenstromend publiek. En wat voor publiek. Een soort van punk meets rave.

40 jarige gabbers met mini hanenkammen. Een Tatoeage conventie met een workshop “hoe loop je van A naar B in een skinny jeans” en een vleugje schminken voor gevorderde. Om dit beeld te verwerken nemen wij plaats in de personeelskantine afwachtende op goedkeuring.

Met ons wacht een dame van 3FM. Zij mag de mannen fotograferen en een canvas in ontvangst nemen voor de Serious Request veiling later dit jaar. In die slipstream zouden we moeten varen om de mannen even te spreken. Dat staat gepland om 21.00. Een kwartier voor het optreden begint. Heel krap dus. Om 20.59 eindelijk beweging.

De 3FM dame word opgehaald en wij, wij krijgen te horen dat de band geen zin en geen behoefte heeft aan een ontmoeting en niet op de foto wilt met de flipperkast. Jammer, maar so be it. Het was een hoop, maar soms blijft het bij hopen. Alle moeite was het zeker waard om zover te komen.

Maar nu dan maar ons klaarmaken voor het concert. Want daar hebben we echt wel zin in. Aan de zijlijn zie we hoe de gehele zaal veranderd in één grote Moshpit. De bass is zo heftig dat er een 2e hartslag word gecreëerd en ik met 180 slagen per minuut een enorm spektakel aanschouw. Een kleine 2 uur vol beuken is voor ons toch wel een flinke aanslag. Zeker omdat we al voor dag en dauw uit de veren waren die dag. Het laatste half uur zijn we achter het podium gekropen en vanaf een flight case alles aanschouwt. Na de toegift liepen de mannen al zwetend langs ons. Vanaf minuut 1 na afloop stormen de roadies en HMH crew uit alle hoeken en gaten toe om alles weer af te breken. Ons staat ook nog een afbreek sessie te wachten. Maar dat is peanuts met wat deze mannen te doen staan. Wij nemen ruim de tijd om even na te kletsen. Maar voor ons word het ook laat en we willen graag naar huis.

De stoute schoenen aangetrokken en even polshoogte genomen bij onze Matrix. Aldaar is de afterparty gaande. Geen drugs, geen hoeren of andere activiteiten maar een serene rust. Wel poppende Champagne.

Binnen no-time worden we door Liam Howlett (een van de leden van de band en de drijvende kracht erachter) gevraagd of wij de boys van de Matrix zijn. Yes we are. Mag ik zo vrij zijn om jullie wat tekst en uitleg te geven over ons hobby project?

Jazeker. En vanaf dat moment…..

Wow. Alsof je 10 blikjes Red Bull achter je kiezen had of je de laatste trede van een trap oversla terwijl je had verwacht dat je er al was. De adrenaline giert door mijn lichaam. Alle leden van de band, het management, de booker, vrienden etc kruipen om de kast heen en wij mogen tekst en uitleg geven. Een kleine demonstratie en uiteraard het liedje “smack my bitch up” laten horen, gevolgd door de wizard mode. Ze vinden het allemaal geweldig, maar stiekem vinden Dennis en ik het het allermooist.

Liam Howlett heeft zelf twee flipperkasten thuis (Addams Family en Twilight Zone) en praat ronduit. Mijn vraag of hij toch niet met ons op de foto wil maar dan zonder de kast word zonder problemen gehoor aan gegeven. De andere leden haken af en vertrekken naar het hotel. De manager en Nederlandse Booker van de band vinden ons verhaal super en ik geef aan dat het zo jammer was dat er eerder op de dag geen toestemming was gegeven voor een foto met de kast erop. De manager zegt: “That shouldn’t be a problem, ask Liam”.

En ja hoor. Na weken van hopen. Het jammer gevoel van eerder die avond, het heftige optreden. Het geluk van het toch mogen ontmoeten van de band eindigt in een waar sprookje.

Een foto met The Matrix en Liam Howlett.

We zijn van de kaart, outta space. There is a difference between knowing the path and walking the path.

Weken later een uitnodiging van de Band zelf of ik bij We Are Electric te Eersel nogmaals wil komen met de Matrix. Wederom een avond backstage met oesters, champagne en veel vips. Liam was zelf bereid om de kast te signeren. Met grote letters staat er nu op de zijkant van het kabinet.

“RESPECT, LIAM, THE PRODIGY”

Wow.

Een aantal maanden geleden mocht ik Gerard Ekdom interviewen voor het Pinball Magazine “de Spinner” in zijn mancave, hier het bijzondere verhaal. in ieder geval bijzonder voor mij.

Gerard Ekdom, mocht je hem nog nooit gehoord hebben, dan zit je waarschijnlijk op een andere frequentie. Mocht je hem nog nooit gezien hebben, dan ben je geen frequente TV kijker.

Wie is Gerard eigenlijk? Gerard is een muzikale duvelstoejager “iemand die overal goed in is”. Zijn kennis van muziek is sprookjesachtig. Elke noot, songtekst, intro, jaar van afkomst, achtergrond info of filler (een filler is een meestal instrumentaal stukje muziek wat gebruikt word om de DJ een kort verhaaltje te laten vertellen, zo lijkt het net of de muziek gewoon doorloopt) kent hij : fenomenaal. De synapsen in zijn hersenen maken de meest onmogelijke verbindingen. Op radio 3FM verwent hij dagelijks van 12.00 tot 14.00 zijn luisteraars met het programma “FF Ekdom”, ik noem ze dan ook FFLuisteraars.

Het glazen muiltje, euh glazen huis past Gerard als geen ander, vlak voor de kerstdagen heeft hij zich meerdere malen opgesloten om voor een goed doel geld in te zamelen.

En niet onverdienstelijk. Maar het allermooist is toch de traditie die in een relatief korte tijd gecreëerd is, het Glazen Huis hoort bij de week voor kerst, net zoals de Top 2000 van Radio 2  bij de periode tussen kerst en oud en nieuw hoort.

Via een flipper kennis krijg ik de tip dat mijn woordgrappen goeroe Gerard in het bezit is van een Captain Fantastic flipperkast, via Rick Romijn’s (radio 538) inspanningen kom ik in contact met de borstharige baritonstem.

Met fotograaf Jeffrey als mijn side-kick worden we ontvangen door ms. Ekdom, Nicole. Geen idee wie die rare snuiters zijn die voor de deur staan. Maar als Gerard zijn eigen oprijlaan komt opgereden worden we nog raarder bevonden. Zeg het eens mannen….

Oooo, Flipperkast. Helemaal vergeten en al helemaal vergeten om mijn vrouw te informeren. Waar wij weken naar uitkijken is voor een ander iets om niet bij stil te staan, maar minder welkom zijn we er niet om, integendeel.

Met een heerlijke cappuccino en wat prietpraat volgt het eerste woordgrapje al, Gerard wat is je hond dik?, terwijl hij toch altijd aan de lijn is. Wij worden verzocht om Gerard te volgen naar het heilige der Heilige, de Mancave van Gerard Ekdom, alias Dr. Pop. Die naam is niet voor niets. Zijn basement is als een apotheek. The Cure zit hem in de medicijnkasten vol muzikale geneesmiddelen. Waar je ook kijkt, overal staan platen of Cd’s, en dan niet een cd van jou of een cd van mij maar allemaal van Gerard.  En alles gesorteerd op alfabetische volgorde, kleur en geur. Zo staan de naar dennennaalden ruikende albums in sectie Kerst naast de letter L van Lemon tree.

Ik had mij een beetje verdiept in de Captain Fantastic. Een easter egg (verborgen grapje) van deze kast is dat Adolf Hitler is afgebeeld op de kopruit en zich bevindt tussen het publiek wat Elton John aan het aanschouwen is tijden het zingen van Pinball Wizard. Maar Gerard is mij voor en verteld mij over de Charlie Chaplin snor dragende Dictator die vervolgens wordt aangewezen door Nicole. De kast staat er netjes bij en we spelen een potje.

De kast is echt gekozen voor het thema maar het liefst heeft Gerard een Star Wars (Data East ’92) flipperkast, want daar heeft hij toch wel leuke herinneringen aan.

Bij het overhandigen van een Pinball boek aan hem met de nodige uitleg dat op pagina 74,79 en 114 er meer info over zijn flipperkast staat constateert Gerard dat wij eigenlijk net zo zijn als hij, gepassioneerd over iets waar je maar geen genoeg van kan krijgen, bij hem muziek en bij mij de flipperkast. Ik vraag hem of hij daar nog een muzikale link tussen kan bedenken. Verder dan Pinball Wizard van the Who en een songtekst van Gerard’s grote held Bruce Springsteen (4th of July, ”As the wizards play down on Pinball Way on the boardwalk way past dark”) komen we niet.

Het uur erna wordt het een 3 ledig muzikaal betoog gehouden door Gerard, Jeffrey en Gerard wat nou eigenlijk het allermooist is, zo zijn Gerard en Jeffrey het roerend eens over Donald Fagen (had ik nog nooit van gehoord). Tijdens de zwangerschap van zoon Lennon was dit de enige cd die hij in huis had tijdens een verbouwing. Toen ze samen in bad zaten is hier een moment gecreëerd dat tot op heden nog in beide gedachten gegrift staat. Bij het vertellen van dit verhaal pakt Gerard de Cd tevoorschijn van mr. Fagen en haalt de echo print van de zwangerschap uit het cd hoesje, wow.

Ook mijn muzikale helden (The Pilgrims) komen aan bod. Gerard is de enige DJ die nog wel eens wat draait van deze jammer genoeg niet doorgebroken Nederlandse band, 23 mei 2012 was de laatste keer dan je een liedje van hun draaide Gerard, wellicht word het weer eens tijd. De glimlach op zijn gezicht is een bijzondere, iets met fascinatie.

Alle drie zijn we het in ieder geval eens over het nummer  “Gotye – Somebody That I Used To Know”, die vinden we geweldig. Gerard heeft de gouden plaat aan zijn wand hangen als enorme dank je wel voor zijn inzet om dit een wereldhit te maken.

Net zoals het programma van Gerard ook twee uur duurt wordt het tijd voor ons om weer huiswaarts te gaan, met een gesigneerde “Gerard Ekdom’s BBQ Box” cd onder de klotsende oksels nemen wij afscheid. Jeffrey is inmiddels de woordgrapjes ook meer dan zat.

Gerard en Nicole, bedankt voor deze onvergetelijk ervaring.

PS: Enorm veel succes bij Radio 2 later dit jaar, wij als publiek zijn daar ook aan toe en zullen je zeker opzoeken in de ochtenduren onder het genot van een hopelijk net zo lekkere cappuccino als we bij jou genuttigd hebben.

Op donderdag 26 november jl. werd het museum officieel geopend door Gerrit Zalm, CEO ABN Amro.

Bonggggg…

Gerrit Zalm, lands meest bekende flipperaar heeft met een klap op de gong het museum geopend.
Gerrard van Sanden, directeur van het museum, daarover: ‘Supertrots dat de heer Zalm dit wilde doen. Met zijn drukke agenda hadden we even geduld nodig maar wat in het vat zat verzuurde niet’.

De opening kreeg veel aandacht van zowel nationale als regionale media. Zowel televisie, radio, kranten, websites.

Een greep uit alle aandacht:

SBS6 Hart van Nederland:
>> Klik hier om het item te bekijken

RTV Rijnmond:
>> Klik hier om het artikel en video te bekijken

De Telegraaf:
Voorpagina en binnenpagina op vrijdag 27 november:
>> Klik hier om het artikel te lezen

Op de site van Vijftig+ In de Kijker. Die 50+ gaat vast over het aantal kasten natuurlijk…