Barry Hay, Golden Earring

5 jaar later, het zou zo maar een titel kunnen zijn voor een TV format. Wat speelde er 5 jaar geleden en hoe zou het er na 5 jaar uitzien en gekomen zijn van alle plannen. Dat ik 5 jaar geleden had kunnen bedenken wat er nu allemaal gaande is dat had zelfs Nostradamus niet kunnen voorzien.

Een terugblik, in het verleden mocht ik regelmatig bekende mensen het lijf van hun hemd vragen over hun verhalen met betrekking tot flipperkasten. Een zeer leuk tijdsbesteding en dat allemaal voor het clubblad van de Nederlandse Flipper Vereniging.

Zo ook naar het management van de Golden Earring gemaild met de vraag tot verzoek interview. Wie bent u? En wat wilt u? En waarom? Eenieder weldenkend mens kan natuurlijk wel indenken dat dit soort vragen dagelijks binnenstromen en dat je toch wel flink je best moet doen om door te dringen tot de artiest zelf aangezien management heel begrijpelijk filteren om hun stal te beschermen tegen allerlei aanvragen. Waarvoor alle begrip.

Maar zolang de deur op een kier staat en de hoop daar blijft waarom dan niet elk jaar een herinneringsmail sturen? Ik had immers een prangende vraag omtrent Barry en de flipperkast. En elk jaar weer een berichtje over en weer, geen tijd, lastig programma, Barry zit op Curaçao etc. maar we houden het in de gaten…

Tot vandaag, vorige week wederom een kattenbel gestuurd naar het voor mij inmiddels welbekende adres. En op een maandagmorgen een voicemail van Barry Hay himself. Hij zou de dag erna een afspraak hebben in Hotel New York en een half uurtje tijd hebben en of ik hem even wilde terug bellen?

Barry Hay terug bellen? Zijn nummer stond ook gewoon vermeld in de gemiste oproepenlijst.
“Hay Barry, met Gerard. Directeur van het Dutch Pinball Museum…”
“Hé man, je wilde een foto in het museum? Prima, morgen laat ik mij afzetten door de chauffeur en dan doen we het gewoon. Stuur nog even je adres…”
Mijn vrouw snapte er niets van dat ik zo zat te stuiteren op de bank na dit telefoongesprek. Maar na enige uitleg geheel duidelijk. Maar waarom wilde ik nou juist zo graag Barry Hay strikken? Er komen wel vaker prominenten op mijn pad, ga ermee op de foto etc. Dat zal ik kort en bondig uitleggen.

Wie kent niet de tv serie de Twilight Zone uit de jaren 60 met Rod Serling, beangstigende verhalen die vaak het verstand te boven gingen en met een morele boodschap. Daar is in 1993 door ontwerper Pat Lawlor een masterpiece van gemaakt, de Williams Twilight Zone flipperkast, Pat Lawlor kreeg carte blance om deze kast te maken en hijzelf had maar twee eisen, Rod Sterling moest op de kopruit/translite staan en de kneiterhit van the Golden Earing “Twilight Zone” moet verwerkt worden in de audio.

Zo geschiede, wat tot vandaag voor ons flipperaars onduidelijk is gebleven is hoe dat toen in zijn werk is gegaan met de rechten. Het verhaal zwierf rond dat Williams niet had gevraagd voor toestemming en dat toen het uitkwam alle vier de leden (George Kooymans, Barry Hay, Rinus Gerritsen en Cesar Zuiderwijk) een exemplaar hebben gekregen ter compensatie.

Dit blijkt deels waar bij navraag vandaag bij Barry, alleen George heeft een exemplaar gekregen en heeft deze nog steeds in bezit. Volgens Barry hadden wij in het museum wel een veel mooier exemplaar staan. Maar dat komt waarschijnlijk omdat de onze vol zit met ledverlichting en modificaties.

Barry speelt veel pinball op zijn IPad, zeker als hij zich bevind op Curaçao. De digitale flipperkast die wij hebben staan met ruim tweehonderd flipperkast vond hij dan ook reuze interessant. Wellicht past hij in de handbagage en kunnen we hem zelf gaan afleveren mocht hij hem ooit aanschaffen.

Verder heeft Barry naast het beantwoorden van allerlei vragen nog een paar lekkere potjes gespeeld op de muziek gerelateerde flipperkasten in het museum, KISS, Guns & Roses en Iron Maiden.

Zoals het een heer betaamd de heer Hay na afloop tot aan de deur van Hotel New York begeleid, alle fans en groupies van ons afgeslagen en hem veilig afgeleverd bij zijn vervolgafspraak.

Wat een held, op tienjarige leeftijd in 1984 kreeg ik het altijd erg warm bij het zien van de roodharige dame in de door Dick Maas geregisseerde videoclip “When The Lady Smiles”, maar vandaag had ik het minstens net zo warm, zoniet warmer.

You unlock this door with the key of imagination.

Soms kan het wel vijf jaar duren, maar als je maar volhoud gaan er deuren open die je verbeelding te boven gaan.

Was getekend, Gerard van de Sanden
Dutch Pinball Museum