One Year Anniversary
Give me a museum and i’ll fill it
Pablo Picasso
Als ervaringen geld zouden opleveren dan ben ik afgelopen jaar miljonair geworden. De zomer van 2015 was voor mij achteraf gezien en vooraf voorzien een omslagpunt in mijn leven. Maar dat het zou lopen zoals het nu gaat hadden we alleen maar van kunnen dromen.
Een beroep wat 25 jaar met liefde uitgeoefend is opgeven om een hobby die net zolang op de achtergrond meedraaide de komende 25 jaar (hopelijk) uit te oefenen is een volksmondse uitspraak waard; van je hobby je beroep maken.
De zomer van 2016 in de zon ver weg van het museum en genietend van de eerste vrije dagen sinds een jaar, dan onder het genot van een lokaal gebrouwen drankje terug kijken op het afgelopen jaar. Dat zou ik met een honderdveertig tekens twitterbericht kunnen doen maar dan komen er powertermen als #fantastisch #euforisch #zinin voorbij maar zo gemakkelijk wil ik mij er niet vanaf maken.
De Nederlandse band Doe Maar heeft lang geleden een lied geschreven met daarin de tekst, is dit alles, is dit alles wat er is. Wie heeft niet eens dat hij of zij zich afvraagt of er meer in het leven is. Voor mij was de haalbaarheid van een museum het antwoord op dat liedje en de levensvraag.
Een ander liedje van Doe Maar is Nederwiet, nu heb ik niets met drugs in welke vorm dan ook maar een regel van dat liedje past zo mooi in het vervolg van mijn verhaal. “We beginnen bij het zaad” elk idee begint klein, in mijn geval is het runnen van een museum niet in een nacht bedacht maar het zaadje is wel vele jaren geleden geplant en heeft flinke wortels gekregen afgelopen jaren. Sinds een jaar is hij behoorlijk gegroeid en als je hem maar genoeg water en liefde geef kan het uitgroeien tot een mooie plant die hopelijk drie generaties groeit en bloeit.
Veel mensen hebben moeite gedaan om met hun hulp in welke vorm dan ook (ideeën, donaties, arbeid, liefde en opbouwende kritiek) het museum van de grond te krijgen. Zonder dit alles was de bloem die het nu is overwoekerd door onkruid die door geen pesticide te bestrijden was geweest. De reclameslogan “bloemen houden van mensen” is dus in mijn ogen foutief, het zou moeten zijn “mensen houden van bloemen”.
Best knap als je wel in honderdveertig tekens iets duidelijk kan maken, ik vrees dat ik nog maar net begonnen ben.
De collectie
Als ik de foto’s terug kijk van een jaar geleden en van nu dan is het hard gegaan met de collectie. We begonnen met zo’n 35 kasten en momenteel staan er tegen de 80 werkende machines. Er zijn kasten vertrokken, aangekocht, gedoneerd of in bruikleen gegeven. Leuke, zeldzame, mooie of geschiedeniswaardige kasten, het is een mooie mengelmoes van houten bakken gevuld met staal en elektronica.
De entourage
Een betonnen pakhuis sfeer geven is best lastig, maar met sfeerverlichting en creativiteit kom je een heel eind. De kale muren waren in het begin best te pruimen maar langzaam aan gevuld met allerlei snuisterijen. Vandaag de dag is het zoeken naar een kale plek als ik weer wat decoratiefs gevonden heb maar tot nu toe is dat met wat stouwen nog steeds gelukt. Hoe zal het er over een jaar uitzien?
De bezoekers
Tijdens het schrijven van het business plan moet je je doelgroep gaan bepalen, prognoses gaan stellen, taartdiagrammen gaan maken en nog meer fictieve dingen gaan verzinnen. Maar je kan in deze tak van sport niet in een glazen bol krijgen. Ik krijg nog wel eens een glimlach op mijn gezicht als ik het nu terug lees, het lijken wel verkiezingsbeloften van een politieke partij die achteraf geen stand hebben gehouden.
Mijn doelgroep was de veertig plusser die net als ik in zijn jeugd ook van de stalen bal had genoten, maar niets is minder waar. Gehoopt en uitgekomen is dat van peuter tot jeugdige ouderen het museum weten te vinden, vriendinnen groepen, opa’s en oma’s en noem maar op. Zijn er toch echt meer mensen die net als ik chronisch enthousiast zijn over het spelletje?
De (bedrijfs)feesten
Veel gehoorde vraag is waarom wij alleen in het weekend open zijn. Wij zijn eigenlijk heel de week open alleen in het weekend voor publiek wat zich heerlijk kan vermaken met de entourage, educatie of met de kasten en doordeweeks doen wij groepen. Groepen in vorm van (bedrijfs)feesten, scholen, (kinder)verjaardagen, bruiloften, fotoshoots etc.
Een schot in de roos, in het weekend leuk gevarieerd publiek maar de educatie blijft dan wat achter. Doordeweeks groepen die altijd eerst starten met een rondleiding met honderd jaar aan mooie verhalen. Daarna een wedstrijd en socializen met vrienden/collega’s.
De (Social) Media
Kranten, Tv, Radio, magazines, internet, mond tot mond en als onderwerp van gesprek tijdens verjaardagen. Weet je wat wij afgelopen weekend gedaan hebben? Tijdens de rustige momenten in het museum vragen wij wel eens hoe mensen van het museum gehoord hebben. De diversiteit is enorm, Tripadvisor, Facebook, 500 hidden secrets of Rotterdam en zoveel meer.
Zelfs een Amerikaan die een gesprek aanging in de trein en waar een medereiziger hem op hem museum wees, per direct had hij zijn eindbestemming laten varen en koers gezet naar Katendrecht. Ongelooflijk ook om te zien hoe de media afgelopen jaar het museum heeft omarmt en er heel wat bomen zijn geveld om het op papier te krijgen wat de journalisten er allemaal van vonden. Het meest bijzondere voor mij was toch wel voorpagina Telegraaf.
De BN-ers
Deze term is ooit bedacht door Bart de Graaff, oprichter van BNN. Een categorie waar je in beland als je voor de media interessant genoeg ben om bijvoorbeeld bij boulevard te melden dat je een nieuwe liefde heb of dat je kat is overleden. Er zijn er heel wat die ik straal voorbij zal lopen maar nog steeds genoeg om instant te herkennen bij ontmoeting.
Zoals Rick Harrison altijd zegt van de tv serie Pawn Stars “wat ik heb geleerd in 1 jaar museum is dat je nooit weet wie er binnen zal lopen”. Massaal weten de BN-ers ons te vinden, geen idee waar ze vandaan komen maar dat ik het leuk vind dat is licht uitgedrukt. De foto’s aan de wall of fame liegen er niet om. Never a dull moment. Marlies Dekkers, Patrick Stoof, Anita Meijer, Tim Akkerman, Loes Luca, Joke Bruijs, Ed Nijpels, Gerrit Zalm, Lucella Carasso, Nebahat Albayrak, Christian Farla, Ahmed Aboutaleb en Minister President Mark Rutte, zomaar wat mensen die hun gezicht even lieten zien.
Mart Smeets is nog niet geweest maar zijn welbekende uitspraak rolt van mijn lippen. Daar ben ik enorm trots op “Mag ik dat zo zeggen? Ja dat mag ik zo zeggen.”.
Tot slot
Als je met beide benen op de grond blijf staan kom je geen stap verder. Een des niet Nederlandse uitspraak, doe maar gewoon etc. Maar ik ben blij dat ik de stoute schoenen heb aangetrokken en dat ik nu mijn droom mag beleven.
Een kennis van mij zei een aantal weken geleden tegen mij nadat ik haar verteld had dat het museum nu full time bezigheid is en ik niet meer mijn oude beroep hoef uit te oefenen,” Je hoeft dus niet meer te werken?” Nee ik hoef niet meer te werken.
