The Prodigy

Een “bovennatuurlijk verschijnsel” was het zeker wat mijn maat Dennis en mij laatst is overkomen.

Maar laten we bij het begin beginnen….Ons “wonderkind” The Matrix (ons eigen ontworpen flipperkast) brengt ons op de meest bijzondere plekken.

Weken, zo niet maanden van te voren bij mijn contact bij de Heineken Music Hall (HMH) een gepolst of het mogelijk zou zijn om de Matrix flipperkast op afgelopen 10 April backstage neer te zetten tijdens het optreden van The Prodigy.

Immers zit de muziek van deze band stevig verankert in de kast en mij lijkt het mooi om in deze ambiance wat tekst en uitleg te mogen geven aan onder andere Liam, Keith en Maxim. Probleem van mij is dat ik eigenlijk nooit beren op de weg zie. Zelfs in Rhenen… Maar dit is wellicht te hoog gegrepen.

Het idee word enthousiast ontvangen bij de HMH, al is het alleen maar omdat ze er dan zelf intern ook op kunnen spelen. Wat van flipperen, daar houd de crew van de Bijlmer Bier Bak wel van. Het verzoek word neergelegd bij Mojo, hier ook een positieve feedback.

Maar wel moet er een overtuigend e-mailtje komen om het management te overtuigen. En ook nog in het Engels. Nu kan ik lullen als Mr BridgeMan in het Engels. Het schrijven is van het niveau “Louis van Gaal” maar daar zijn weer vrienden voor om je daarbij te helpen. Er staat een puik stukje tekst klaar wat overzees gestuurd kan worden. Maar na goedkeuring van Mojo word nog wel gevraagd of ik de openingszin wil aanpassen.

“I’m a Huge fan of the…”. Dit zou hun kunnen afschrikken omdat fanatieke fans er alles voor doen om in contact te komen met idolen. Alsof wij 3000+ uur gaan steken in een project om als einddoel The Prodigy te ontmoeten. Wel een goed idee overigens. Maar na ettelijke e-mails dan eindelijk een bevredigend antwoord. Ja we mogen de kast neerzetten en we krijgen 2 gratis kaartjes met backstage toegang. Maar een Meet & Greet word pas op de dag zelf besloten of dat doorgang kan hebben.

9 April rij ik met een flipperkast achterin mijn bus zoals zo vaak afgelopen maanden richting Amsterdam. Ik zet de kast neer in de VIP kantine voor een banner van de Prodigy. Dat is alleen al een mooi plaatje. De crew van de HMH komt stuk voor stuk een praatje maken en een potje spelen.

Het nieuws ging dan ook als een lopend vuurtje over de aanwezigheid van de Matrix. Wie zou dit “vuurtje” aangestoken hebben?

Vrijdag 10 April. De HMH word om 12.00 overgenomen door de Crew van de band. De vip verdieping wordt dan opgeëist en er mogen dan geen rare snuiters meer vertoeven in dit gebied.

Dennis en ik zijn dus ruim voor 12:00 aanwezig om lopende zaken door te nemen, badges, polsbandjes en andere benodigdheden te ontvangen. Vanaf 12:00 moeten we paraat zijn om indien zij willen wij een oproep krijgen. Dat word dus wachten.

Maar op de allereerste rokjes dag van het jaar is dit geen straf rondom de Grolsch Geluids Grot. Lunchje hier. Winkeltje daar. Biertje zus en Starbucksje zo.

Maar wachten is wachten en de tijd kruipt voorruit. Een aantal maal ons gezicht laten zien bij de portier maar nog geen teken van leven over de aanwezigheid van de band.

Dan maar filmpje om de tijd te doden. Zak M&M en genieten van een film met goed gezelschap. Wat kan het leven soms met simpele dingen zo mooi zijn. Tijdens de film een telefoontje; met 3 man in de zaal durfde ik die wel aan te laten.

De MOJO man. De band komt pas rond 19.30. Dus doe rustig aan. Na wat meer tijdverdrijf lopen we om 19.00 via de vip ingang naar binnen. Alle opgeplakte stickers en polsbandje doen vele deuren voor ons openen. Via de tribune lopen wij de zaal binnen en observeren wij het binnenstromend publiek. En wat voor publiek. Een soort van punk meets rave.

40 jarige gabbers met mini hanenkammen. Een Tatoeage conventie met een workshop “hoe loop je van A naar B in een skinny jeans” en een vleugje schminken voor gevorderde. Om dit beeld te verwerken nemen wij plaats in de personeelskantine afwachtende op goedkeuring.

Met ons wacht een dame van 3FM. Zij mag de mannen fotograferen en een canvas in ontvangst nemen voor de Serious Request veiling later dit jaar. In die slipstream zouden we moeten varen om de mannen even te spreken. Dat staat gepland om 21.00. Een kwartier voor het optreden begint. Heel krap dus. Om 20.59 eindelijk beweging.

De 3FM dame word opgehaald en wij, wij krijgen te horen dat de band geen zin en geen behoefte heeft aan een ontmoeting en niet op de foto wilt met de flipperkast. Jammer, maar so be it. Het was een hoop, maar soms blijft het bij hopen. Alle moeite was het zeker waard om zover te komen.

Maar nu dan maar ons klaarmaken voor het concert. Want daar hebben we echt wel zin in. Aan de zijlijn zie we hoe de gehele zaal veranderd in één grote Moshpit. De bass is zo heftig dat er een 2e hartslag word gecreëerd en ik met 180 slagen per minuut een enorm spektakel aanschouw. Een kleine 2 uur vol beuken is voor ons toch wel een flinke aanslag. Zeker omdat we al voor dag en dauw uit de veren waren die dag. Het laatste half uur zijn we achter het podium gekropen en vanaf een flight case alles aanschouwt. Na de toegift liepen de mannen al zwetend langs ons. Vanaf minuut 1 na afloop stormen de roadies en HMH crew uit alle hoeken en gaten toe om alles weer af te breken. Ons staat ook nog een afbreek sessie te wachten. Maar dat is peanuts met wat deze mannen te doen staan. Wij nemen ruim de tijd om even na te kletsen. Maar voor ons word het ook laat en we willen graag naar huis.

De stoute schoenen aangetrokken en even polshoogte genomen bij onze Matrix. Aldaar is de afterparty gaande. Geen drugs, geen hoeren of andere activiteiten maar een serene rust. Wel poppende Champagne.

Binnen no-time worden we door Liam Howlett (een van de leden van de band en de drijvende kracht erachter) gevraagd of wij de boys van de Matrix zijn. Yes we are. Mag ik zo vrij zijn om jullie wat tekst en uitleg te geven over ons hobby project?

Jazeker. En vanaf dat moment…..

Wow. Alsof je 10 blikjes Red Bull achter je kiezen had of je de laatste trede van een trap oversla terwijl je had verwacht dat je er al was. De adrenaline giert door mijn lichaam. Alle leden van de band, het management, de booker, vrienden etc kruipen om de kast heen en wij mogen tekst en uitleg geven. Een kleine demonstratie en uiteraard het liedje “smack my bitch up” laten horen, gevolgd door de wizard mode. Ze vinden het allemaal geweldig, maar stiekem vinden Dennis en ik het het allermooist.

Liam Howlett heeft zelf twee flipperkasten thuis (Addams Family en Twilight Zone) en praat ronduit. Mijn vraag of hij toch niet met ons op de foto wil maar dan zonder de kast word zonder problemen gehoor aan gegeven. De andere leden haken af en vertrekken naar het hotel. De manager en Nederlandse Booker van de band vinden ons verhaal super en ik geef aan dat het zo jammer was dat er eerder op de dag geen toestemming was gegeven voor een foto met de kast erop. De manager zegt: “That shouldn’t be a problem, ask Liam”.

En ja hoor. Na weken van hopen. Het jammer gevoel van eerder die avond, het heftige optreden. Het geluk van het toch mogen ontmoeten van de band eindigt in een waar sprookje.

Een foto met The Matrix en Liam Howlett.

We zijn van de kaart, outta space. There is a difference between knowing the path and walking the path.

Weken later een uitnodiging van de Band zelf of ik bij We Are Electric te Eersel nogmaals wil komen met de Matrix. Wederom een avond backstage met oesters, champagne en veel vips. Liam was zelf bereid om de kast te signeren. Met grote letters staat er nu op de zijkant van het kabinet.

“RESPECT, LIAM, THE PRODIGY”

Wow.